روزنوشت های بنت الهدی

به باران دل نبند

که هر چهار فصل دیوانه ات خواهد کرد!

اگر ببارد، از شوق

اگر نبارد، از دلتنگی

​من نه عاشق بودم و نه دلداده به گيسوی بلند

و نه آلوده به افکار پليد

من به دنبال نگاهی بودم که مرا از پس ديوانگی ام می فهميد

جبران خلیل جبران

​گاه گاهی که دلم می‌گیرد، به خودم می گویم:

به کجا باید رفت؟

به که باید پیوست؟

به که باید دل بست؟

حس تنهای درونم می‌گوید:

بشکن دیواری که درونت داری تو خدا را داری

سهراب سپهری

​آقای جناب! 

چشم به راه دخترکی باش که معنای خستگی هایت را از پشت تمام تظاهرهای مردانه ات بفهمد دخترکی که تمام کوچه و خیابان ها را دوتا یکی کند تا زودتر از تو به خانه برسد آراسته کند خودش را خانه را و بوی این طراوت قبل از  ورود به مشامت برسد دخترکی که گریه و خنده هایش تنها در آغوش تو ریخته می شود بی قرار قدم هایی باش که تمام شهر را آگاه می کند از زن بودنش از عاشق بودنش از عشق بودنش غرورت را بگذار برای غریبه ها بگذار وقتی با تمام مسئولیت ها و خستگی های روزانه اش یک فتجای چای دست تو می دهد از نگاهت بفهمد از زبانت بشنود که چقدر که چقدر که چقدرررررر در چشمان تو خواستنی ست و‌چقدر برای توست تنها تو! 

​هوا را می بينی…؟

تكليفش با خودش معلوم نيست… می بارد ، نمی بارد

گرم است ، سرد است طوفان می كند می سوزاند…

درست مثلِ “تو” يک ناپايداریِ مُطلق…

علی قاضی نظام