روزنوشت های بنت الهدی

ثبت نام ورودی های حوزه شروع شده بود، طبق سنوات گذشته خانمها برای ثبت نام مراجعه می کردند و بعد از ورود به حوزه به طبقه بالا سایت مدرسه هدایت می شدند.

تا کنون چهره های متفاوتی از خانمهایی از گروه های متفاوت برای ثبت نام مراجعه نموده بودند. اما چهره آن روز متفاوت ترین از بین مراجعه کنندگان سه سال اخیر بود!

 دختری با موهای رنگ شده با ترکیب خرمایی، گیس شده در جلوی سر. قدی بلند. کاپشنی کوتاه. رژی به رنگ صورتی. صورتی آرایش شده. ناخن لاک زده و بوی عطری خوش که فضا را پر کرده بود.

از اول مراحل ثبت نام دوست داشتم انگیزه این دختر متفاوت را برای حضور در حوزه بدانم. اما تمام سعی خود را نمودم که نکند با پرسش یا عکس العملی نابجا باعث دفع او از این مسیر نورانی شوم. چون می دانستم که حضور او به اختیار خودش نبوده و آسمان ها هدایتگرش به این مسیر بوده اند. می دانستم همین رفت و آمد هر چند کوتاه برکاتی بس عظیم برایش دارد که مسیر چندین ساله زندگی بعدش را تحت الشعاع قرار خواهد داد. پس سعی کردم کاملا سنجیده رفتار کنم.

با یک لبخند و تعریف از رنگ زیبای موهایش شروع کردم و اینکه ترکیب رنگ لباس و آرایشش زیبایی چهره اش را دو چندان نموده است. سپس از نام و مشخصات عطری که استفاده کرده بود پرسیدم. بعد به سراغ مدرک و محل تحصیلات آکادمیکش رفتم. کمی که یخش آب شد و فهمید من قصد نصیحت او را ندارم از انگیزه اش برای حضور در حوزه پرسیدم. اینجا بود که سر صحبتش باز شد و گفت و گفت. و من به معنای واقعی این کلام زیبای خداوند پی بردم که:

«لَقَدْ أَنزَلْنَا آیاتٍ مُّبَینَاتٍ وَاللَّهُ یهْدِی مَن یشَاءُ إِلَى صِرَاطٍ مُّسْتَقِیمٍ» (النور، 46)

 قطعا آیاتى روشنگر فرود آورده ‏ایم و خدا هر كه را بخواهد به راه راست هدایت مى‏كند.

کافیست خود را در مسیر این جریان نورانی قرار دهیم.

من آنروز متوجه شدم مینای زیبای قصه من، تلنگری بود که من خودشیفته را بیدار کند. تا متوجه شوم چگونه باید به دانسته هایم عمل کنم، که مینای قصه جذب اخلاق و رفتار زیبای اسلامی من شود و از مسیری که انتخاب کرده است برنگردد.

آموزش شرکت در کلاس های آنلاین سامانه کوثر نت

سلام دوستانی  که تمایل به شرکت در کلاس های آموزش کوثر بلاگ و کوثر نت داشتند.

درخدمت شان خواهیم بود.

استان سمنان.

به بچه ام یاد می دهم که قایم باشک اصلا هم بازی خوبی نیست! اینکه چشم بگذاری و منتظر گذشت زمان بشوی و توی دلت بترسی نکند او را پیدا نکنی و بازی را باخته باشی چه قدر پوچ و بیهوده است! این خودش، شروع ِ ترس های دوران بزرگسالی ست!
منتظر می مانیم که زمان بگذرد… آدم های اطرافمان غیبشان بزنند و آن وقت تازه چشم باز میکنیم و میان اینهمه جاهای خالی، دنبال بودنشان می گردیم … «ده بیست سی چِل، پنجاه شصت …»
روزی که مادر شوم به بچه ام یاد می دهم که قایم باشک بازی خطرناکیست! درست است که سر زانوهایت زخمی نمی شوند و با توپ ات شیشه ی پنجره ها را نمی شکنی اما تو را بزدل می کند … تو را تبدیل می کند به ادمی که وقتی بزرگ شدی، خیال برت دارد برای اینکه قدرت را بدانند… برای اینکه در جست و جوی تو باشند، حتما باید بروی و همانطور که دست روی دست گذاشته ای و می ترسی صدایت در بیاید پنهان شوی !…
یاد نمی گیری که برای برنده بودن، باید تلاش کنی و « دیده شوی »!! با صدای رسا حرف بزنی!! و قدم های بزرگ برداری دادن … «هفتاد هشتاد نود صد …..»
روزی که مادر شوم
به بچه ام یاد می دهم
که از هیچ «دالّی» گفتنی نترسد!
و از اینکه دیده میشود خوشحال بماند!