روزنوشت های بنت الهدی

ماه رمضان؛ یک مناسبت یک‌ماهه دربارۀ «امام زمان(ع)»

خیلی عجیب است که ماه رمضان ما زیاد امام زمانی نیست! با اینکه به ما توصیه شده دعای افتتاح را در این ماه قرائت کنیم که عالی‌ترین مضامین ولایی و مهدوی در آن وجود دارد. اوج ماه رمضان هم شب قدر است که در این شب، پروندۀ ما به محضر امام زمان(ع) می‌رسد. اوج رمضان دهۀ آخرش است که دعای «اللهم کن لولیک…» در آن توصیه شده.

چرا نباید در ماه رمضان به یاد یک مناسبت یک‌ماهه دربارۀ امام زمان(ع) بیفتیم؟ این به‌خاطر دینداری سکولار است، به‌خاطر همان دینی که قرن‌ها طواغیت خواسته‌اند ما بدون امامت عبادت کنیم و بدون ولایت، دنبال تقوا باشیم! گفت: «نماز بی‌ولای او، عبادتی است بی‌وضو» ماه رمضان بدون امام زمان(ع) مثل نماز بی‌وضو است! امام باقر(ع) فرمود: تمام حج به لقاء امام است و باز فرمودند: غرض از حج ماییم، خدا فرموده که این سنگ‌ها را طواف کنید تا در نهایت به محضر امام برسید و ولایت و نصرت خودتان را به امام زمان‌تان ابراز و اعلام کنید.(کافی/4/549)

چرا در دعای افتتاحی که توصیه شده هر شب ماه رمضان خوانده شود، این‌قدر به موضوع امام زمان(ع) و ظهور و دعا برای فرج ایشان اهمیت داده شده است؟ بیایید این ماه رمضان خودمان را امام زمانی کنیم، و این 30 شب را به یاد امام زمان(ع) باشیم. کاش در مساجد رسم می‌شد هر شب دعای افتتاح بخوانیم و ندای «یابن الحسن» سر دهیم. یک‌سال امتحان کنید و ماه رمضانِ امام زمانی‌تری برقرار کنید، آن‌وقت می‌بینید ماه رمضان شما چقدر تفاوت پیدا می‌کند!

علیرضا پناهیان | 96.03.04