روزنوشت های بنت الهدی

ثبت نام ورودی های حوزه شروع شده بود، طبق سنوات گذشته خانمها برای ثبت نام مراجعه می کردند و بعد از ورود به حوزه به طبقه بالا سایت مدرسه هدایت می شدند.

تا کنون چهره های متفاوتی از خانمهایی از گروه های متفاوت برای ثبت نام مراجعه نموده بودند. اما چهره آن روز متفاوت ترین از بین مراجعه کنندگان سه سال اخیر بود!

 دختری با موهای رنگ شده با ترکیب خرمایی، گیس شده در جلوی سر. قدی بلند. کاپشنی کوتاه. رژی به رنگ صورتی. صورتی آرایش شده. ناخن لاک زده و بوی عطری خوش که فضا را پر کرده بود.

از اول مراحل ثبت نام دوست داشتم انگیزه این دختر متفاوت را برای حضور در حوزه بدانم. اما تمام سعی خود را نمودم که نکند با پرسش یا عکس العملی نابجا باعث دفع او از این مسیر نورانی شوم. چون می دانستم که حضور او به اختیار خودش نبوده و آسمان ها هدایتگرش به این مسیر بوده اند. می دانستم همین رفت و آمد هر چند کوتاه برکاتی بس عظیم برایش دارد که مسیر چندین ساله زندگی بعدش را تحت الشعاع قرار خواهد داد. پس سعی کردم کاملا سنجیده رفتار کنم.

با یک لبخند و تعریف از رنگ زیبای موهایش شروع کردم و اینکه ترکیب رنگ لباس و آرایشش زیبایی چهره اش را دو چندان نموده است. سپس از نام و مشخصات عطری که استفاده کرده بود پرسیدم. بعد به سراغ مدرک و محل تحصیلات آکادمیکش رفتم. کمی که یخش آب شد و فهمید من قصد نصیحت او را ندارم از انگیزه اش برای حضور در حوزه پرسیدم. اینجا بود که سر صحبتش باز شد و گفت و گفت. و من به معنای واقعی این کلام زیبای خداوند پی بردم که:

«لَقَدْ أَنزَلْنَا آیاتٍ مُّبَینَاتٍ وَاللَّهُ یهْدِی مَن یشَاءُ إِلَى صِرَاطٍ مُّسْتَقِیمٍ» (النور، 46)

 قطعا آیاتى روشنگر فرود آورده ‏ایم و خدا هر كه را بخواهد به راه راست هدایت مى‏كند.

کافیست خود را در مسیر این جریان نورانی قرار دهیم.

من آنروز متوجه شدم مینای زیبای قصه من، تلنگری بود که من خودشیفته را بیدار کند. تا متوجه شوم چگونه باید به دانسته هایم عمل کنم، که مینای قصه جذب اخلاق و رفتار زیبای اسلامی من شود و از مسیری که انتخاب کرده است برنگردد.

من به وقت شیطنت هام ده صبحم! سر حال و آفتابی … حال خوب بعد از کره و مربای آلبالوی خانگی با نان بربری ترد محله مان که ختم می شود به یک استکان چای با عطر گل محمدی … به وقت جدیت اما دوازده ظهرم ! به سختی و تیزی آفتابش … با یک جفت چشم تخس و نگاهی نفوذپذیر … با شدت هرچه تمام تر میتابم به آنچه که میخواهمش … کسل که باشم سه عصرم ! اصلا بلاتکلیف … بی حوصله مثل دوچرخه ی سالم خاک خورده ی گوشه انبار که بلااستفاده مانده و ساکن و ساکت … سکوت مشغله ی من است وقتی به وقت سه عصر باشم … به وقت بغض و دلخوری اما تنظیمم روی ساعت غروب ! حال و هوایی نه چندان روشن و رو به تاریکی … با چشمهایی گرفته و تیره تر از همیشه هام … در این وقت میتوانم تنهاترین دختر قرن اخیر باشم شاید … شکننده ترین هم … و ترس … ترس من خود دوازده شب است ! انگار وحشت جیغ تنهایی دختری در خیابان که سایه ای پشت سرش حس کرده باشد … ترس من تاریک ترین ساعت من است … تپش بی امان قلبی ست پس از بیدار شدن با صدای ناگهانی زنگ تلفن خانه وسط خواب و در نهایت لرزش صدای آن طرف خط … آرامش و مهربانی هام اما چهار صبح است ! آرام به همراه خنکای نسیمی که میپیچد توی دلم … با چشمهایی روشن تر از همیشه که حتی میتوان در آن ستاره رصد کرد و قرن ها درش خیره ماند … میتوانم به بخشندگی مهتاب باشم که عاشقی بنشیند زیر نورم و کوچه ی مشیری را زمزمه کند … اما تمام این ساعاتی که گفتم برای بهار و تابستان و زمستانند ! پاییز فرق دارد … حالا تو بگو تو چه ساعتی هستی ؟ 

فاطمه بخشی

​پدرم عقیده داشت: یه زن نیرومند، می تونه از یه مرد هم قوی‌تر باشه، مخصوصاً آگه توی دلش عشق هم باشه … فکر می‌کنم یه زن عاشق،  تقریباً نابود نشدنی باشه…

 دختر نازم، معصومه عزیزم

لحظه به لحظه با تو بودن برایِ من زیبا و دلنشین بوده. عزیزِدلم، تو چراغ خانه و روشنی بخش قلب ما هستی. تلخی های بعضی لحظاتمان با شیرینی لبخندِ دلنشینِ تو محو می شود، ای چاشنی زندگیمان. تو باید همیشه مهربانی را سرلوحه رفتارت قرار دهی. میوه دلم لبخند روی لبانت در سخت ترین شرایط، امید بخش زندگی اطرافیانت خواهد شد. اما فراموش نکن هر وقت قلب مهربانت با ابرهای تیره اندوه و غبار سرخ خشم پوشانیده شد، آغوش خدای مهربان و سپس پدر عزیزت و من به رویت گشاده است. اما نور چشمانم به خاطر داشته باش که گرچه گردش روزگار، بالا و پایین، شادی و غصه، سلامتی و بیماری و هزاران هزار دغدغه برایت دارد، نباید تو را ضعیف کند و از پای درآورد! تو مانند خورشید روشنی بخش هستی، گرمای وجود تو سبب پویایی و نشاط خانواده ات خواهد بود. دختر عزیزم، همیشه توکل به خدای مهربان و توسل به ائمه علیهم السلام راهگشای تو خواهد بود. تو، قوی، زیبا، با نشاط و مهربان هستی. تو لایق بهترین ها هستی. همیشه دوستت دارم. روزت مبارک. این نامه را برای دخترت بنویس و در شانزده سالگی به او هدیه بده، همانطور که من هدیه گرفتم و به تو دادمش. به خدای مهربان می سپارمت.

تألیفی: ب.ا

بیگ محمد: هیچ وقت عاشق بوده‌ای ستار؟ ستار: عاشق زیاد دیده‌ام!

بیگ محمد: راه و طریقش چه‌جور است عشق؟

ستار: من که نرفته‌ام برادر!

بیگ محمد: آن‌ها که رفته‌اند چی؟ آن‌ها چی می‌گویند؟

ستار: آن‌ها که تا آخر رفته‌اند برنگشته‌اند تا چیزی بتوانند بگویند!