روزنوشت های بنت الهدی

​با ناراحتی کنارم نشسته بود و به برگ های درختان روبرویمان خیره شده بود. سرم را برگرداندم و نگاهش کردم. این اولین باری بود که جزییات چهره اش را از این همه نزدیک می دیدم. به عینکش دقت کردم. شکستگی دسته ی عینکش بصورت ظریفی چسب خورده بود. گفتم :

_ عینکتون شکسته؟

همان لحظه رویش را به سمت من برگرداند و نگاهمان در هم گره خورد. موهای مشکی اش کمی روی پیشانی اش را گرفته بود. دلم میخواست پیچ های منظم عمامه اش را از نزدیک بشمرم اما گیرایی چشمانش مانع از پلک زدنم می شد. نمیتوانستم چشمانم را از روی مردمک های مشکی اش حرکت بدهم. چند دقیقه نگاهم کرد و سپس گفت :

_ شما چقدر از هر چه در خیال من آمد نکوتری…

لبخندی زدم، نگاهم را به سمت عمامه اش بردم و گفتم :

_ چه جوری انقدر دقیق این رو می پیچین؟

با صدای بلندی خندید و گفت :

_ عجب سوالی!

_ واقعاً نظمش از همون اولین باری که سر کلاستون نشستم توجهم رو جلب کرد.

با خنده گفت :

_ بعداً بهت میگم. باید یاد بگیری دیگه.

سپس مکثی کرد و پرسید :

_ راستی، دلم میخواد بدونم چطور شد که یهو چادر رو انتخاب کردی؟

با خنده ی موذیانه ای گفتم :

_ بعداً بهت میگم…

دستش را بالا برد و گفت :

_ باشه، تسلیم! 
معجزه یعنی عصای موسی، 

معجزه یعنی آتش سرد ابراهیم، 

معجزه یعنی چاقوی بی اثر به اسماعیل،

معجزه یعنی پادشاهی یوسف، 

معجزه یعنی عشق زلیخا، 

معجزه یعنی تو!